Piekeren, wat is dat eigenlijk? Ik heb heel wat gepiekerd in mijn leven, ben er best goed in ook. Doe het af en toe nog steeds, maar zo langzamerhand wel een stuk minder.
Het gevoel dat je iets nog niet in de vingers hebt, dat iets niet lukt. Dat het anders moet, maar je even niet weet hoe.
Of je gedachten slaan op hol doordat iets spanning oproept: een moeilijk gesprek, een verslag wat af moet, hoe iets verder moet. En dan alle mogelijke scenario’s doornemen, waardoor het allemaal nog moeilijker, zwaarder, onhandiger en stressvoller voelt….
Voor mij is piekeren vooral dat die gedachten blijven herhalen. Ze voegen niks toe, maar ze blijven toch steeds terugkomen.
Inmiddels herken ik mijn eigen patronen: ik kan bijna voorspellen wanneer ik ga piekeren en over welke “piekerpunten”.
Maar ook wat er achter zit: welke overtuigingen zorgen ervoor dat ik mij minder zeker voel, dat ik twijfel aan van alles? Ik weet dat die overtuigingen niet constructief zijn en me al helemaal niet helpen om ‘het probleem’ te tackelen.
En, gek hé, ik pieker nooit over wat allemaal wel gelukt is….
Maar hoe doorbreek je dat dan, dat piekeren?
Wat mij helpt, is bewust aan de slag met mijn overtuigingen. Een stapje verder omhoog in het proces, zeg maar. Ik weet wat er onder ligt aan overtuigingen (ik doe het niet goed genoeg) en wat dit doet met mijn gedrag.
Door deze te (onder)kennen en ook door eraan te werken, is het piekeren minder geworden.
Maar ook door mezelf vragen te stellen: “Wat maakt dat ik denk dat ik iets niet kan?” of “waarom denk ik dat dat gesprek lastig gaat verlopen?”, kom ik er achter wat er onder zit en kan ik daar een helpende overtuiging voor in de plaats zetten: “ik mag er zijn”.
Ook andere dingen spelen een belangrijke rol: hoe is het met mijn gezondheid, slaapritme, ritme in de week, welke dingen spelen er die mijn aandacht vragen? En hoeveel invloed heb ik dan eigenlijk? Dat kan op alle fronten zijn, of het nu gaat over thuis, werk, sociale contacten, familie, mijn verantwoordelijkheden, wat eten we vandaag, en oh ja de ton moet ook nog naar de weg….
Hoe drukker ik ben, hoe drukker in mijn hoofd, hoe meer er te piekeren valt. Dat is voor even best ok, maar dan heb ik ook weer tijd nodig om af te schakelen, even helemaal niks: “Me-time”.
En je raadt het al: mijn ultieme me-time is bij de paarden of op pad met de camperbus. Niet iedereen heeft die luxe, dat realiseer ik me ook.
Dan is de vraag eigenlijk: Hoe schakel jij af? Wat helpt jou om van je “piekerpunten” af te komen?
En soms is het ook prima om het even niet te overdenken, maar juist in actie te komen. Zeker wanneer ik ergens wel invloed op kan hebben. Er niet mee blijven lopen, maar het uitspreken, opschrijven, regelen, aanpakken. En dan vallen vaak opeens de vaste patronen op. (van uitstel komt…. 😉
Waar ik van overtuigd ben: ook door coaching (met of zonder de paarden) kun je die patronen leren zien en doorbreken. Je overtuigingen leren herkennen en erkennen. En dat geeft ruimte om dan iets ook echt op een andere manier aan te pakken.